در نجم الثاقب از کفعمی نقل فرموده که : شخصی آمد خدمت رسول خدا صل الله علیه و آله و گفت : یا رسول

الله به درستی که من غنی بودم پس فقیر شدم و سالم بودم پس مریض شدم در نزد مردم محبوب بودم پس

مغبوض شدم و خفیف بودم بر دل های ایشان پس سنگین شدم و من فرحناک بودم پس جمع شد بر من هموم

و زمین بر من با آن فراخیش تنگ شده و در طول روز در طلب روزی می گردم پس نمی یابم چیزی که آن را قوت

خو سازم گویا اسم من از دیوان رزق محو شده !

پس نبی اکرم به او فرمود : ای مرد شاید آن چه باعث اندوه و گرفتاری است به جا آورده ای ؟ عرض کرد : آنچه

اندوه آفرین است چیست ؟ فرمود  :شاید تو عمامه در حال نشستن به سر می بندی و در حال ایستادن زیر جامه

می پوشی یا با دندان ناخن خود را می گیری یا رخسار خود را با دامنت می مالی یا در حال ایستادن بول

می کنی یا رو به می خوابی . عرض کرد : چیزی از این ها که فرمودی انجام نمی دهم . حضرت فرمودند : از

خداوند بپرهیز و ضمیر خود را خالص کن و بخوان این دعا را که دعای فرج است و آن دعای شریف این است :

 

إِلَهِي طُمُوحُ الْآمَالِ قَدْ خَابَتْ إِلَّا لَدَيْكَ وَ مَعَاكِفُ الْهِمَمِ قَدْ تَقَطَّعَتْ إِلَّا عَلَيْكَ وَ مَذَاهِبُ‏ الْعُقُولِ‏ قَدْ سَمَتْ‏ إِلَّا لَدَيْكَ

فَإِلَيْكَ الرَّجَاءُ وَ إِلَيْكَ الْمُلْتَجَأُ يَا أَكْرَمَ مَقْصُودٍ وَ يَا أَجْوَدَ مَسْئُولٍ هَرَبْتُ إِلَيْكَ بِنَفْسِي يَا مَلْجَأَ الْهَارِبِينَ بِأَثْقَالِ الذُّنُوبِ

 أَحْمِلُهَا عَلَى ظَهْرِي وَ مَا أَجِدُ لِي إِلَيْكَ شَافِعاً سِوَى مَعْرِفَتِي‏ بِأَنَّكَ أَقْرَبُ مَنْ رَجَاهُ الطَّالِبُونَ وَ لَجَأَ إِلَيْهِ الْمُضْطَرُّونَ وَ

أَمَّلَ مَا لَدَيْهِ الرَّاغِبُونَ يَا مَنْ فَتَقَ الْعُقُولَ بِمَعْرِفَتِهِ وَ أَطْلَقَ الْأَلْسُنَ بِحَمْدِهِ وَ جَعَلَ مَا امْتَنَّ بِهِ عَلَى عِبَادِهِ كِفَاءً لِتَأْدِيَةِ

حَقِّهِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ لَا تَجْعَلْ لِلْهُمُومِ عَلَى عَقْلِي سَبِيلًا وَ لَا لِلْبَاطِلِ عَلَى عَمَلِي دَلِيلًا وَ افْتَحْ لِي بِخَيْرِ

الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ يَا وَلِيَّ الْخَيْرِ

 

منبع : نجم الثاقب ص 316 - صحیفه نبویه ص 301 د 249